Mühendisler Dünyası

Karanlık... kopkoyu bir karanlıktı onu kabuslarla dolu bir uykuya sürükleyen ve bilmiyordu henüz, gecenin en koyu halinin; aslında güneşin doğmasına en yakın an olduğunu. Küçücük bir kızdı önce... Dört; ya da beş yaşlarındaydı. Ailece görüştükleri bir tanıdıklarının on sekiz yaşındaki oğlu, onlara her gittiklerinde; gülümseyerek, erkek kardeşiyle kendisini çağırıyordu. "Hadi benimle gelin, sizi gezdireyim Elka..." Erkek kardeşiyle birlikte, masumiyetin en saf haline bürünmüş iki çocuk... Uysal, çekingen, saf... Kabul ediyorlardı bu isteği her defasında. Her defasında korkarak... Adı Tokab olan bu on sekizlik genç, Elka'yı ve kardeşini ormanlık alandaki tepelere doğru götürüyordu. Tepeler... Kimseciklerin olmadığı ıssız tepeler... Çığlık atsalar, kimselerin duyamayacağı tepeler... 

İğrenç -ÇOK İĞRENÇ- Öykü Bu gün, yine yağmurlu bir gündü. Gökyüzünden bir kaç vegan melek inmişti yeryüzüne. Bir tanesi, odamın açık penceresinin pervazına konmuş, benimle birlikte yağmurun rüzgarla olan dansını seyrediyordu tatlı tatlı. Saat henüz sabahın altısını gösteriyordu. O gün evimize ces etçil misafirlerimiz gelecekti. Onları her seferinde bütün kibarlığımla, en iyi şekilde ağırlamış olmama rağmen, son ziyaretlerinde veganların geviş getiren inekler olduklarını söyleyip dalga geçmişti benimle. "Siz ot yiyen, geviş getiren ineklersiniiiiiizzzzz… ineklersiniiiiiizzz… geviiişşşşş…. gevişşşşş….." sesinin kahkahalarıyla karıştığı ürkütücü yankısı hâlâ kulaklarımdaydı.

Bir varmış, bir yokmuş; evvel zaman içinde, kalbur saman içinde; develer tellal iken, pireler berber iken, ben dedemin beşiğini tıngııır mıngııır sallar iken; çook da uzak olmayan ülkelerin birinde bir domates yaşarmış. Domatesin yanakları al, göbeği kocamanmış. Bıyıkları yokmuş, her gün sinekkaydı traş olurmuş çünkü. Günler günleri; yıllar yıları kovalamış, derken bizim göbekli al yanaklı domatesimiz, gelmiş 104 yaşına. Demiş ki; artık evlenmeliyim.