Yalnız bir adam bir gün bir koza bulur. Kozanın içinde küçük bir tırtıl vardır. Adam çok sever bu tırtılı onunla tüm yalnızlığını tüm sevgisini paylaşır. Gel zaman git zaman tırtıl büyür güzel bir kelebek olur. Adam kelebeğine hayran… Bırakamaz bir türlü… Aslında kelebeğin aklında dağlar kırlar çiçekler vardır da; kıyamaz bir türlü adama ve sevgisine yalnız bırakamaz O’nu…. Üç günlük ömrünü sevildiği ve sevdiği yerde geçirmeyi arzulamaktadır yüreği… Ama adam da bilir ki; “Sevmek bazen vazgeçmeyi de bilmektir….” Kelebeğine son kez bakar ve onu salıverir özgürlüğüne kırlarına çiçeklerine doğru… Kelebek mutlu olmasına mutlu olur ama hiç bir meltem hiç bir çiçek yaprağı adamın avucunun sıcaklığı andırmaz… Aklında adam o çiçek senin bu çiçek benim dolaşır saatlerce… Adam kelebeğe sevdalı bakıp durur boşluğa… Kelebek ise hala konacak sıcak bir avuç aramakta… Kelebek şunu anlamıştır; BAZEN AİT . OLDUĞUMUZ YER SICAK BİR AVUÇTUR BİLİ
Karabağ Azerbaycandır!