Mühendisler Dünyası

950’li yıllarda bir İngiliz şilebi Portekiz’den aldığı Madura şaraplarını İskoçya’ya götürür. Demir attığı limanda yükünü boşalttıktan sonra, şilepte çalışan denizcilerden biri unutulan şarap kolisi kaldı mı diye denetlemek üzere soğuk hava deposuna girer. Onun içerde olduğunu fark etmeyen başka bir denizci ise, kapıyı dışardan kapatır. Soğuk hava deposunda mahsur kalan denizci, var gücüyle bağırır, çelik duvarları yumruklar, ama kimseye duyuramaz sesini. Çakısıyla içerden açmaya çalışır kapıyı, mümkün değildir. Boş şilep, yeni yükünü almak üzere Portekiz’e doğru yola çıkar. Mahsur denizci, depoda açlıktan ölmeyecek kadar yiyecek bulur. Ama deponun dondurucu soğuğuna fazla dayanamayacağının bilincindedir. Kapıyı açamayan çakısıyla, çelik duvarlara kendisini bekleyen ölüm sürecini yazmaya, daha doğrusu kazımaya başlar. Günbegün, adeta bilimsel bir titizlikle soğuğun vücuduna önce uyuşturucu sonra yavaş yavaş öldürücü etkilerini, el ve ayaklarının nasıl duyarsızlaştığını, donan bur

Türkiye'de hindistan cevizi sütünden yapılan yoğurtları bulmak, hayal olurdu herhalde. Basit bir soya kıymasını bulmak bile bu kadar zorken. =/ Marketler, et yiyiciler çoğunlukta olduğu için, hayata hizmet eden veganları unutmuş olmalı. Biz de en az o masum dostlarımız kadar zavallıyız. İçimde nefret, öfke, isyan dalgaları uçuşuyor. Bilimsel veriler, psikotronik etkiler, yapay zekalar, robotlar ve öte tarafta "inandıkların gerçek olur" diyen kuantum fizikçiler... Seslerin yankıları birbirine karışmış ve ben bir ışık arıyorum derinlerinde kaybolduğum bu karanlıktan kurtulabilmek için. Bazen hatta çoğu zaman, dünyanın bir cehennem olduğunu düşünüyorum. Ve tüm o masumiyetin ve masumiyetimin nasıl da acımasızca kurban edildiğini hatırladığım her seferinde, daha çok inanıyorum reenkarnasyona. Çünkü beynim, her şeye rağmen adaletin; mükemmel bir adaletin var olduğuna inanmak istiyor. Ve bu dünyada olup bitenlerle, adaletli bir sistemi bağdaştırmak çok zor.